Waarom ik geen kritische posts meer schrijf, vroeg iemand mij van de week.
Al reageerde zij niet, ze las het wel altijd en het zette haar ook menigmaal aan het denken. Ik gaf haar antwoord en vroeg haar waarom ze niet reageerde.
Ze vertelde bang te zijn openlijk voor haar mening uit te komen. Die herkende ik.
Zelf heb ik dat ook jaren gehad. Dat ik stukjes schreef terwijl ik een paar personen uit mijn familie- en vriendenkring voor mij zag die kritisch over mijn schouder mee keken. En dat niet alleen, ze belemmerden mij ook om voluit, vanuit het diepste van mijn wezen te schrijven over dat wat mij bezig hield. Ik hoorde hun oordeel al, voordat ik het geplaatst had.
En dat was niet alleen met schrijven, ik voelde mij ook belemmerd om vrijuit te spreken over dat wat mij bezighield.
Steeds aan het in-tunen op de ander, wat die zou denken of vinden. Welk oordeel er over mij gevormd zou worden als hij of zij hoorde dat ik zo over bepaalde zaken dacht.
Om mij veilig te voelen bij de ander had ik een hele goede manier gevonden, ik ging de ander steeds vragen stellen. Liet de ander aan het woord en ging zelf naar de achtergrond, terwijl het wel in mij borrelde.
Want ik had natuurlijk ook een mening, wilde ook delen hoe ik over dingen dacht en reageerde dan soms weer veel te fel, wat maakte dat ik me daar weer rot over voelde.
En juist dat ben ik bij mezelf gaan onderzoeken.
Wat maakte dat die ander alles kon zeggen, zijn of haar mening over alles kon uiten zonder dat er een felle discussie ontstond en als ik me uitsprak er als een havik op mij gereageerd werd en het kind in mij dubbel en dwars geraakt werd. Het kind dat van jongs af aan al hoorde dat zij het niet wist en haar mond moest houden.
Ik merkte dat dit meisje die steeds het oordeel voelde aan het stuur zat, dat ik me al bijvoorbaat minder belangrijk maakte dan de ander, de ander op een voetstuk plaatste, met respect de mening van hem of haar aanhoorde en ook dacht dat hij of zij het beter wist.
Ik werd mij er van bewust dat ik hen de regie over mijn leven gaf, in plaats van dat ik dat zelf nam. Dat ik loyaal wilde zijn of blijven aan de ander en mezelf in de steek liet. Erkenning wilde van de ander en mezelf volledig ontkende.
Bewustwording is bij mij altijd de eerste stap naar verandering 
En wat mij hierbij altijd helpt om te checken of ik op de goede weg zit, mijn eigen pad volg, is de volgende oefening;
ik stel mezelf voor dat ik op mijn sterfbed lig en terugkijk naar dit moment van mijn leven. Ben ik dan het juiste aan het doen of zou ik het dan anders willen doen. Als ik mij dit voorstel zak ik ook in mijn lijf naar het oervertrouwen en weet ik ook dat ik verdorie op aarde ben om mijn bijdrage te leveren aan het grotere geheel en niet de bijdrage van een ander te leven!
En waarom ik deze persoonlijke post nu wel plaats? Omdat ik ervaar, ook bij de cliënten in mijn praktijk, dat dit een universeel thema is.
Juist in deze tijd, waarin de verschillen van mening soms hoog kunnen oplaaien, is het zaak dat je zonder angst je eigen waarheid spreekt. Dat je goed verbonden bent met dat wij jij de wereld te brengen hebt, oude kindpijn gaat helen en vanuit Zelfliefde jezelf helemaal toestemming geeft om te leven wie jij in wezen bent. Dat je juist nu in deze chaotische tijd, waarin je soms zulke essentiële beslissingen moet nemen, trouw blijft aan jezelf.
Wetende dat je in wezen alleen maar licht en liefde bent!
Dat is wat de wereld nu nodig heeft….
DesiréeWil jij ook het kind in je helen en leven wie je in wezen bent?
Kijk dan even rond op deze site. Ik bied je verschillende mogelijkheden aan om je hierin te begeleiden. Ik gebruik hierbij mijn kwaliteiten van helder voelen en weten, mijn eigen ervaringen op weg naar Zelfliefde en de kennis die ik heb opgedaan tijdens diverse opleidingen die ik volgde om als therapeut en trainer aan de slag te gaan.