Vanochtend werd ik wakker met de vraag in mij wat mij drijft om begeleiding te geven in Zelfliefde. En meteen daarop kwam het antwoord door mij heen;
Dat komt voort uit iets dat al langer in mijzelf aan het broeden is en wordt gevoed door een sluimerende angst dat we met elkaar onze kracht uit handen geven aan de macht.
Dat we denken dat de ander het weet, het het beste met ons voor heeft en we de waarheid van de ander gaan leven.
Het is een proces van vallen en opstaan; hoe kan ik nou zo goed mogelijk mijn waarheid delen in een gesprek met de ander die ook zijn of haar waarheid deelt, zonder te gaan overtuigen, in de verdediging te gaan en tevreden te zijn over mezelf na een avondje verhitte discussies met elkaar.
Meer dan ooit houdt mij dit bezig.
En gisterenavond zag ik het voor mijn neus ontstaan….
Samen met m’n lief liep ik tijdens een heerlijke zwoele zomeravond door de straten van Tarragona en werd onze aandacht getrokken door een groep mensen die bij elkaar stond. Nieuwsgierig liepen we er naar toe en werden geraakt door wat we zagen: 50 mensen bouwden met elkaar een menselijke toren van wel zes verdiepingen.
Een groep sterke mannen vormden de basis op de grond, daarboven op klommen de jongere mannen en vrouwen en samen bouwden ze met elkaar verder, totdat een meisje van 6 jaar speels en als een klein aapje naar boven klom en de toren voltooide.
Iedereen wist wat hij of zij moest doen, zonder woorden hielpen ze elkaar, staken een hand uit, gaven een zetje zodat de ander makkelijker naar boven kon klimmen en ondertussen bleven ze ook volledig in hun eigen kracht en in balans.
Het ontroerden ons; die power, het vertrouwen, jezelf ten dienste stellen ten behoeve van het grotere geheel.